گفتمان هسته ای دولت یازدهم

موضوع هسته­ای به عنوان مهم­ترین مسئله سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در یک دهه گذشته، عرصه رقابت گفتمان­های مختلف در این حوزه بوده است. انتخابات ریاست جمهوری خردادماه 1392 منجر به تحول گفتمانی در موضوع هسته­ای گردید. در این انتخابات حسن روحانی به عنوان حامل گفتمان اعتدال یا اعتدال گرایی توانست نظام معنای حاکم بر این گفتمان را عمومیت بخشیده و آن را هژمونیک نماید. از این رو، مقاله حاضر با استفاده از نظریه گفتمان لاکلا و موف، چارچوبی نظری فراهم آورده که به تبیین عناصر و دقایق گفتمان­ ناظر بر موضوع هسته­ای در دولت یازدهم و کشمکش­ها و رقابت­های هژمونیک میان این گفتمان و گفتمان­های رقیب می پردازد. تحلیل گفتمان هسته­ای دولت یازدهم نشان می­دهد این گفتمان با دال مرکزی تعامل سازنده، به جهت برخورداری از عوامل سیاسی بیشتر، فعال­تر و منسجم تر، به کارگیری فرایندهای طرد و برجسته­سازی، میزان دسترسی بالا و اعتبار بیشتر نسبت به سایر گفتمان­های رقیب، توانست هژمونیک شود.